Herstel is mogelijk

Afdrukbaar PDF-bestand

Net als bij veel andere internetverslaafden begon mijn verslaving al vroeg in mijn leven. Ik was gefascineerd door de eerste schermen waaraan ik werd blootgesteld. In mijn kindertijd had ik zeker fases waarin ik geobsedeerd was door bepaalde media (waaronder boeken), maar de vrij strenge begeleiding van mijn ouders voorkwam dat het te problematisch werd. Toen ik in mijn tienerjaren mijn eerste computer kreeg en hem uren achter elkaar kon gebruiken zonder dat iemand het merkte, begon mijn gebruik te escaleren. Ik had geen vrienden waar ik me goed bij voelde, ik werd gepest op school, ik kon niet goed opschieten met mijn ouders en ik had niet echt het gevoel dat ik belangrijke hobby's had. Het internet was de enige plek waar ik me vrij en ontspannen voelde. Ik besteedde meer tijd aan het consumeren van online content totdat ik het bekijken van video's op een bepaald platform letterlijk als mijn hobby beschouwde. Door een studentenuitwisseling en twee jaar intensief studeren voor mijn eindexamen, nam mijn verslaving een tijdje een stapje terug in mijn leven. Periodes als deze, waarin ik mijn internetgebruik kon inkorten voor een groter goed in mijn leven, deden me later afvragen of ik wel echt verslaafd was. 

Nadat ik de middelbare school met onberispelijke cijfers had afgesloten, viel ik in een zwart gat. Ik verhuisde naar een andere stad voor de universiteit en verwachtte dat alles daar beter zou zijn. Maar ik had te veel vrije tijd en vrijheid en ik kon het niet aan. Technisch gezien was ik volwassen, maar de taken die ik wilde vervullen waren te groot voor me. In mijn jeugd had ik weinig levensvaardigheden geleerd omdat ik gewend was om voor mijn problemen te vluchten. 

Dus vluchtte ik weer. Na een paar maanden proberen sociale en academische doelen te bereiken op de universiteit en falen, raakte ik steeds dieper in een depressie. Onbewust gaf ik mezelf op en in plaats daarvan vulde ik het gat van frustratie, woede en leegte met het internet. Niemand kon me meer vertellen dat ik te lang gebruikte of dat het tijd was om te slapen, dus bleef ik hele nachten op om online content te bekijken. Ik maakte er een gewoonte van om de helft van mijn colleges over te slaan omdat ik geen motivatie voelde om te gaan, of ik versliep me omdat ik de vorige nacht lang was opgebleven. Slaaptekort werd mijn nieuwe standaardtoestand. Ik probeerde geen vrienden meer te maken in het echte leven of echt deel te nemen aan activiteiten. Ik had mijn online gemeenschappen gevonden die mijn behoefte aan socialisatie en plezier beter vervulden dan welk contact in het echte leven dan ook.

Meestal keek ik naar video's op een bepaald platform en las ik teksten op forums. Ik ontwikkelde een soort krom perfectionisme met mijn gebruik. Ik besteedde enorm veel tijd aan het maken en reorganiseren van online watchlists en picturewalls omdat ik dacht dat ik ze "op een dag" allemaal zou lezen/bekijken en zeker zou zijn van mijn volledige kennis. Ik vond het vaak leuk om inhoud te consumeren van mensen die dingen deden die ik in het echte leven ook zou willen doen, en ik zou er zo verbaasd over zijn. Het pijnlijkste was om deze mensen verbazingwekkende dingen te zien doen met hun tijd, terwijl ik al mijn tijd besteedde aan het kijken naar hen. Ik wilde wanhopig dat ik deze geweldige dingen ook kon doen, maar ik had het gevoel dat ik dat niet kon. Ik was bang om te falen en dus nam ik mijn toevlucht tot het consumeren van informatie over de activiteit, waarbij ik mezelf halfslachtig voorhield dat ik dat deed "als voorbereiding" voor wanneer ik al deze dingen op een dag echt zou doen.

Deze gemotiveerde informatieverzameling was echter het positieve deel van mijn verslaving. Ik besteedde ook veel tijd aan het kijken naar dingen waarin ik niet eens geïnteresseerd was, gewoon om dingen te kijken. Ik was altijd op zoek naar het volgende interessante stukje media om mijn emoties een kick te geven, maar omdat ik steeds meer afgestompt raakte door de grote hoeveelheid die ik al had geconsumeerd, werd dit steeds moeilijker. Ik verloor de concentratie om naar iets langer dan een korte video te kijken. Ik keek om te kijken, stopte vaak halverwege met video's of speelde spelletjes terwijl ik keek omdat één video alleen niet meer genoeg was.

Dit alles groef me dieper in mijn depressie. Ik had ook een lichte sociale angst ontwikkeld en alles voelde voor mij als een extreem zware taak. Mijn "probleem" tijdens al mijn gebruik was dat mijn leven nooit zo slecht werd dat het er aan de buitenkant echt onbeheersbaar uitzag. Ik bleef op schema met mijn universitaire cursussen, hoewel met middelmatige cijfers, nam af en toe kortdurende baantjes en onderhield een paar losse "vriendschappen" zonder ooit close te zijn met mijn "vrienden". Als mensen me uitnodigden om rond te hangen, had ik gelukkige, sociale tijden zonder internet. Soms lukte het me om mezelf te dwingen om hobby's te doen. Dit alles deed me redeneren dat mijn leven toch niet zo slecht was en dat niemand zich ooit zorgen maakte over mijn manier van leven. Ik ging ermee door. 

Ik kan me geen specifiek dieptepunt in mijn internetgebruik herinneren, maar ik herinner me wel een vakantie waarin ik me de hele tijd slecht voelde. Ik heb toen besloten om mezelf niet langer op te geven vanwege de depressie die ik toen voelde. Terug in mijn universiteitsstad deed ik moeite om altijd bezig te blijven, ik nam stages en banen aan om nooit te veel vrije tijd te hebben, waarvan ik dacht dat het mijn probleem was. Om productiever te worden, had ik ook een blocker op mijn pc geïnstalleerd en begon ik steeds meer uren per dag online pagina's te blokkeren. 

As I was spending more time outside of the PC, my life was becoming a lot better and I felt less urges to spend time on it. I was using the internet freely for about half an hour a day at this point and my free time activities had already improved tremendously; I was going outside more, doing my hobby and never stopped being amazed at how much time there is in a day when I don’t spend it in front of the screen. As I was active in online forums about spending less time online, I found the link to a local ITAA group by coincidence. I went there, not really knowing what it was about. I started attending it even though I didn’t even feel like I was an internet addict, just someone who wants to become more productive by wasting less time online. For a few months, I just went to meetings, shared a bit and still used the internet for entertainment 30 minutes a day. 

Na een tijdje ontmoette ik een medelid en zij vertelde me haar verhaal over volledig abstinent worden. Hoewel ik me nog steeds geen internetverslaafde voelde, besloot ik de dag na onze ontmoeting volledig abstinent te worden. Ik schreef alle pagina's en online activiteiten op die voor mij triggers waren (mijn bottom lines) en bleef ervan af. Ik had alleen die laatste helft geschrapt. Ik had alleen dat laatste half uur per dag van gratis internet geschrapt, maar de verandering was nog steeds merkbaar. Ik voelde meer emoties intenser omdat ik ze eerder had verdoofd met internetgebruik. Naarmate ik me onthield, verbeterde mijn leven meer. Er was geen magische verandering binnen een dag, maar langzame, kleine verbeteringen. 

A year went by. After about 10 months, I started having doubts about the program and my abstinence. I didn’t feel addicted and I consumed some entertainment online to prove myself I’m not. Even though I didn’t go into a binge, I could feel the mental shift. Consuming things on the internet makes me feel nervous, like my body is out of tune with the outside world. I get hectic and distracted, try to multitask and fail, as always. I stopped it again and switched to a stricter model of abstinence.

The internet won’t make me lose my job or risk my life but I can feel it is bad for me mentally. I use it to numb my feelings, intensify my feelings, avoid contact with fellow humans or myself, or cope with my fears and self-doubt. It never gave me any solution. It is harder to ask people in real life for help, to address a problem head-on myself, to work instead of consuming, but it’s worth it. I feel balanced. I can feel my feelings, which it turns out are not there to make me suffer, but to guide me in how to live my life. I feel pain and then I know there is something I need to change. I am more active, I do my hobbies and engage socially. I focus on what I really need in the moment when I want to go online. Most importantly, I feel more alive, present, there in my body and in the world when I’m not glued to a screen.

My internet usage still isn’t perfect. I switched to CDs and I’m noticing the struggle of finding analogue music. I still shop online because it is often very effective and I haven’t yet found a better way. I switched to a flip phone for a while but got annoyed by the discomfort and now I am using my smartphone again. But I am aware of all of my media use and I try to question myself every time I turn on a screen. Do I really need to look this up? What is the thing I really need now, emotionally? And this way, I know I will figure out the bricks that are still loose in my abstinence.

The internet harmed me. I feel like I am only now, almost a year abstinent and one and a half years almost-abstinent, noticing the true scope of the negative effects my usage had on me. All the information, opinions, ideas, suggestions and lifestyles I read about online still affect my thinking. I keep wondering how I should behave according to what some people said online instead of trusting my inner voice which hasn’t been listened to for so long. I sometimes still have trouble concentrating on long texts or videos. My sexuality is twisted from my porn consumption and the ideals it set up in my mind. I sometimes can’t differentiate if I really want to do something or I only think I want to do it because I once saw it online. These things will take a long time to heal, maybe even longer than the time I spent online. But I am living in real life now. And it’s better here. 

At the end of an ITAA meeting, we always have a moment of silence for the addicted internet and technology user who is still suffering. Sometimes I think of myself when I was younger and needed strength to get out of my addiction, and sometimes I think of other members, possibly such as you who are reading this. I don’t know you, but if you are suffering from internet and technology use, I pray for you that you can get out of the twisted claws of the internet like I did. I promise you, it will be worth it.

Pagina voor het laatst bijgewerkt op 3 september 2023